kelimeler sustu

hiçbirseyin istediğiniz gibi gitmediği an oluyordur elbet.sanki hersey sizin yüzünüzden kötüdür,sanki siz olmasaydınız çok daha iyi olacaktır hersey.kendimizi gereksiz görürüz kimi zaman,yersizce.işe yaramaz..işte bu zamanlarda birileri gelsin elinizden tutsun,sizi o kaosun içinden çıkarıp alsın istersiniz.artık birseyleri kendim düşünmeyeyim diye gecirirsizniz,ama nafile..dogdugunuz gun bu başlar ve büyüdükce kartopu tanesi gibi artar artar..işin içinden çıkamaz hale gelirsiniz...basa dönmenin imkansız oldugu zamanlar.'keske'dememek için kendinizi tuttugunuz anlar.hayat bize cok sey sunuyor ve biz koca evrende küçücük dünyamızla bas edemiyoruz.küçücük önemsiz dünyamız..birilerinin hayatına sormadan giriyoruz,digerleri bizim hayatımıza sormadan.yoksa hersey bir düzen içinde yasanıp bitiyor mu?yani yaşanması gerekenler ve hissedilenler...hissettiklerimizi anlatamama,aktaramama,en çok başımızı agrıtan eylemler.kelimelerin artık konuşmayı unuttugu anlar...bilemiyorum..çözemiyorum...