olmazsın

olmazsın dedim kendime. hiç bir işi beceremez, hiç bir şeyden anlamaz, kişiye hak ettiği değeri gösterebilme yetisine sahip olamaz, boş bakan, boş gezen, kimseye yararı olmayan, hatta bırak kimseleri kendisine bile faydası olmayan...
yapabildiğim en güzel şey, her şeyi mahvedebilmek. sımsıkı bağlıyken elimdeki ip, her şey güzelken. düşüncelerim bile bana yetiyorken. makasın kesici olduğunu bildiğim halde "dur deneyeyim yahu, kopmaz nasılsa" gibi bomboş bir düşünceye sahip olmak. herkesin becerebileceği bir iş değil. e be insaf madem bunların bu noktaya geleceğini böyle olabileceğini tahmin ediyordun, peki niye? niye göremedin, niye üzdün, niye üzüldün, niye kaybettin, o duyguyu elinden alıverdin? sorunun ne ki? bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum.
ben işlerin bu kadar büyüyeceğini tahmin edemedim, bişi olmaz diye düşündüm. ama niye ağzından bir söz cıktı madem? niye tutamayacağın sözü kullandın boşuna. kötü bir sey yapmadın belki, ama kırdın ama ne hale soktun. ne duruma gedi.
iyi mi ettin ki..
nasıl geri gelir, nasıl düzelir, düzelir mi? kırılınca kırılmış mıdır..
yap sen sonra da derdine yan. terbiyesiz palavracı.

yine komık oldu... keşke dinleseydi. bana ne yapmam gerektigini söylemeseydi. farklı bir dil kullansaydı. kırmasaydı beni. zaten ben bir yanım ne kadar cok iste de olması gerekeni yapmamış mıydım. henuz yapmasamda bunu planlamadım mı? ama neden biraz bekleyip olacakları görmek istemedin ki. biliyordun değil mi gideceğimi? ben de biliyorum olacaktı. denseydim olacaktı. ama bunu görmemize fırsat vermedin. çünkü istemedin gitmemi, yanından ayrılmamı..peki nereye kadar? ben kendi ayaklarım üstünde duramyacak mıyım? küçük bir kız cocuguyum değil mi, elimi tutmanız gerek. karar vermelisiniz benim yerime. hayatımla, isteklerimle ilgili olan seyleri. benim fikrim benim ne istedigim hiç önemli değil, değil mi? nasılsa ufak bi çocuk, nasılsa dizinin dibinde. üzülmeyecegim diyorum.

elimde değil. küçüğüm ya ondan, elimde olamaz zaten birsey.

karar ?