olmazsın

olmazsın dedim kendime. hiç bir işi beceremez, hiç bir şeyden anlamaz, kişiye hak ettiği değeri gösterebilme yetisine sahip olamaz, boş bakan, boş gezen, kimseye yararı olmayan, hatta bırak kimseleri kendisine bile faydası olmayan...
yapabildiğim en güzel şey, her şeyi mahvedebilmek. sımsıkı bağlıyken elimdeki ip, her şey güzelken. düşüncelerim bile bana yetiyorken. makasın kesici olduğunu bildiğim halde "dur deneyeyim yahu, kopmaz nasılsa" gibi bomboş bir düşünceye sahip olmak. herkesin becerebileceği bir iş değil. e be insaf madem bunların bu noktaya geleceğini böyle olabileceğini tahmin ediyordun, peki niye? niye göremedin, niye üzdün, niye üzüldün, niye kaybettin, o duyguyu elinden alıverdin? sorunun ne ki? bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum.
ben işlerin bu kadar büyüyeceğini tahmin edemedim, bişi olmaz diye düşündüm. ama niye ağzından bir söz cıktı madem? niye tutamayacağın sözü kullandın boşuna. kötü bir sey yapmadın belki, ama kırdın ama ne hale soktun. ne duruma gedi.
iyi mi ettin ki..
nasıl geri gelir, nasıl düzelir, düzelir mi? kırılınca kırılmış mıdır..
yap sen sonra da derdine yan. terbiyesiz palavracı.