martılar şarkı söyler bana

yine evdeki bayat ekmeleri almadan çıkmışım. alışkanlık haline gelir belki bi gün. o zamana kadar martıları başkaları besler. bu da bir vurdumduymazlık mıdır? ciddiye almama mıdır? yoksa gereken değeri göstermemiş olmak mı kimbilir.. belki de öyle olması gerekiyordur. ama martıları seviyorum. buna engel değil. karşılık olması mı gerek canım. seviyorum da onlar için napıyorum? anlıyor onlar, anlıyor. akıllı onlar. peki sen diye sormalı mıyım dersin, sen ki her nerde isen, nolur martıları sev, denizi sev.

ve demiş "ben zavallı, ben yıllardır denize hasret, bakar bakar ağlarım..." diye. ağlarım da sanma ki hüznümden.

ve yine:

"Yosun kokusu
Ve sahile çekilmiş dalyan direkleri
Sahilde yasayan çocuklara
Hiçbir şey hatırlatmaz."

o'nlar oyunlarına dalmışlar, farkında bile değil bu güzelliğin .

"eskiler alıyorum, alıp alıp yıldız yapıyorum" kimse görmüyor kimse bilmiyor. rakı şişesinde balık olma moduna giremedim hala.

"Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler."

bilirler belki de belki de belki de.. hep bir ihtimal içinde savrulur ilerleriz işte. vakitli vakitsiz.
karışık oldum ben. diyorum hep, şükretmek lazım diye. havalar soğudu mu ne?