ben akrabalarımı çok severim, kendince renkleri var. saygı da duyarım. her birisiyle ayrı anı. ama işte küçükken daha keyifliymiş sanki herşey.her hafta görüşmeler, sık sık yapılan piknikler, yılbaşında tombalalar, ev ziyaretleri, bayramlar, düğünler, şen kahkahalar... peki değişen ne ki? onlar hep vardı, ben hep vardım. ee o zaman sorun ne?
kafam almıyor işte, yaşlı huysuz kadınlar gibi oluyorum o vakitlerde. ne birinci derece akrabamı ne de uzak olanı, hiçbirini görmek istemediğim oluyor. bir zaman sonra görmek istiyorum görüşünce de daralıyorum.
bilemedim. onlar hep aynı zaman farklı ondan mı acaba..
kendilerini bayramda seyranda görmek en hayırlısı olsa gerek.

zaten havalar da sıcak. sıkılıverdim bi an, hepsi bu.