Oyy oyy mesajlara gel, seviyem hepinizi çok çok. ben bu duvarı kapatmışım, kim bilir ne zaman, niye. unutmuşum. Şimdi başlasam yazmaya uzar gider biliyorum, isim isim yazmak da anlamsız olacak, ama hayatımda yer etmiş herkescikleri kucaklıyorum. Küçük bi not diye gireceğim ve uzayacak hissediyorum bunu.

Ve biz büyüdük (ben ve benden içeri diye tabir ettiğim) tabiri caiz olsun, eşek kadar olduk. Mesajlar peşi sıra geldi. Telefonlar geldi. Bugün senin günün, yaşlandın len, kaç oldu şimdi, aman öylesine bir gün işte, söyle ne istiyorsun dendi. Özel miydi, özel hissettirilir miydi insan, yoksa özel olduğu için öylesi gerekliydi mi?! Bdöff, kafam karıştı şimdi. Neticede doğmuşum özel olan buydu.

Ahh bak şimdi eskiye dönüp bi inceleyelim; babam ve anam bir iş çıkışı karşılaşıp göz göze gelmeseydi? Sonrasında türk filmi gibi gelişmeseydi her şey. Düşün ki arkada ah nerede vah nerede çalıyor, annem İspanyol paçalı yüksek bel pantolonuyla gözlerinde eyeliner… dümdüz uzun saçlarıyla hoş görünmeseydi babama? Haa babamın da bir Tarık Akan gülüşü, Ayhan Işık bakışı olmasa annem vurulmazdı ona. Babam annemi çok sevmeseydi, aşk olmasaydı, gülümsemeselerdi birbirilerine, sarılmasalardı, haydi ömrümün sonuna kadar benimle birlikte ol demeselerdi, hikaye başlamasaydı…bla bla bla.. Evet ben gibi bir denyodan mahrum kalırdı bu hayat. Ben her ne kadar mahrum kalmışsam onlardan. Üzülürdün di mi? Bence üzülürdün. En çok buna üzülürdün de mi? Ahh Mazhar’cığım da aradı akşam için bana sürpriz parti vereceklermiş ama yalnız kalmak istediğimi söyledim, bi ara sonradan kutlama şeysi yaparız kendisiylen. En çok da bana sarı laleler alsın istedim ya du bakalım belki okur bu yazıklarımı, çünkü benim hala umudum var. Aradık aradık bulamadık bir türlü.

Ha ne diyorduk doğduğum gündü dün. Geçmişi bırakalım bu yaş pekzelmiş bunu bilir bunu söylerim ben. Acayip bir sürprizle gece hiç bitmesin istedim ve eksik olanların da yanı başımda olmalarını diledim. Çeyrek asır çoktan geçti,

ve sahiden bu yaş hiç bitmesin.

28.01.2011