Dünyaya geri dönmeli, bulutlarda gezmiyorum artık,herşey mavi değil,deniz de mavi değilmiş meğer.Hepsi yansımadan kaynaklanıyormuş.Nasıl da kandırdım içimdeki çocuğu.Sshh sakın duymasın o,hala denizin mavi olduğunu düşünüyor.Bırak istediği gibi düşünsün, nasıl görmek istiyorsa öyle görsün.Bulutlardan bakmak nasıldı onu da yaşıyor, gözlerindeki güneşten anladım ben.Bir de bana birşey sordu ben cevabını veremedim.Neden cevap vermedim diye düşündüm ve düşünme konusunda da tembellik yaptığımın farkına vardım.İçimdeki çocuk uykulu bana gülümseyerek ''biliyosuun biliyosuuun!'' dedi.Gözleri güneş gibi parlıyordu.O kadar güzel bakıyordu ki bana ona gerçekleri söyleyemedim.diyebildiğim tek cümle ''onlar birbirlerini tamamlıyorlar,yetmez mi''Çocuk bana baktı,bu fikir ona ilginç gelmişti.Aradıgı cevabı bulamadı ama hoşuna gitti.İçimdeki çocuk az önce uyudu.Onu yalnız bırakmamalıyım,yanına birazdan geliyorum diye söz verdim çünkü.Yalnız uyumayı pek sevmiyor.Yıldızları da merak ediyor.Hergün yeni birşeyler soruyor,onun dünyası o kadar farklı ki.Ben onu rahatsız etmiyorum,huzurlu yaşasın istiyorum ki görünüşe göre çok da mutlu.Sevildiğinin farkında bu yüzden daha çok soru soruyor bana.İçimdeki çocuk, geliyorum yanına merak etme, seni bırakmam.
(Seni de)
Sorusu ne miydi?
'' Güneş Ay'la hiç buluşuyor mu?''
2 yorum:
herkes onları ayrı gibi düşünür oysa, dünyadan bakılınca öyle görünür insanlara güneş batmadan göremeyiz Ay'ı; oysa ikisi hep beraberdir aralarındaki o kadar mesafeye rağmen! Çekerler birbirlerini dev mıknatıslar gibi.
bazen görünmeyen şeyler vardır, yada görünmenin sınırındaki şeyler insan bildik bir şeye bakarken görür onları.. o bildik satırlara bir anlam daha eklenir mutlu olur!
şimdi fark ettim yeniden mutluyum..
Yorum Gönder