17

bilmiyorum.komık belki ama bilmiyorum işte.hayatımdan cok erken çıktıgı için hatırlamıyorum desem daha düzgün olur."düzgün" dosdogru giden ne var ki?okul yolum yamuk mesela. ağaclar da yamuk. kalbim yamuk..bu sekilde olmaları anlam katıyor belki de onlara..hayat çizgileri de yamuk oluyor mu ki? elbette. hep bebek mi kalıyorum demek ki burda da var bir yamukluk.su gunlerimi özleyecek miyim?yine değişecegim.kendimi cekilmez bulunuyorum çoğu zaman.neyse konu ben değilim.konu; O'nun hakkında yüzeysel bilgiye sahip olmam..çünkü değişiyorum..küçüklüğümü hatırlamıyorum. belki 10 sene sonra da bunları hatırlamayacagım..bu da bir yamukluk.küçük seyler sevindirir ruhumu diyor ya harun ben de öyleyim işte..ama bugun küçük seylere sevinemedim..belk de o küçük seyleri farkedecek kadar aklı basında değildim.aynaya baktım aynadaki ben değildim sanki..düşünsene hangi rengi sevdigini bile hatırlamıyorum."acaba buna tepksi ne olurdu" diye kafamda beliren soruya net bir cevabım olmuyor.olamıyor.bu duruma kızıyorum.kısa bir süreliğine çıkıp gelsen?doğaya aykırı seyler isteme be güzelim!gecti artık neye yarar değil mi? ancak hayalimde canlandırabilirim ama o da benim istedigim gibi olur.benim hayalim değil mi neticede.ee ben seni nasıl tanıyacagım? büyüyorum ya "artık yetişkinsin" deniyor ya bana..nasıl bir yük biniyor omuzlarıma anlatamam.bogazımda birseyler düğümleniyor.HAYIR.ben büyük rolünü üstlenmeyi istemiyorum.gelin n'olur..bir karede fotografımız olsun..elele tutuşup gezelim.evet hala çocugum..ama yalnızlık oyununda. elimde ağlamamın kazandırdıgı ayı.bak bunu hatırlıyorum agladıgım için ablamı elinden alınıp bana verilen o eski ayı.şimdi kolinin içinde diger oyuncaklarımın arasında tozlanıyor.o gece onunla uyumuştum.zafer benimmiş gibi.çocuktum ya bilmiyordum işte paylaşmayı(evet şimdi de çocugum)
ağlayarak ablamın elinden almayı basardıgım ayı haricinde hatırladıgım bir sey daha var.tam tersine çok güldügüm bir an..eşekcilik oynadınız mı hiç? ben yine oynamak istiyorum..ama o günkü gibi..

hatırlamıyorum baska birsey.
zorluyorum kendimi
yorma fazla.

evet bugun, belki de tam su saatlerdeydi..gitti ben uyurken.sabahını da hatırlamıyorum.gecesini de.ne oldu? kalabalık vardı korktum.köşeye kıvrıldım ve baktım anlam veremedigim kalabalıga.
hatırlamıyor olmam daha mı iyi kestiremeim ki..hatırladıgım benzer gunu düşününce bir cesit oluyorum.gitsem bir türlü gitmesem bir türlü.sevsem bin türlü sevmesem başka türlü..
dedim ya cekilmez biriyim ben.
umarım her neredeysen yarım bıraktıgın insan yanındadır ve gülümsüyorsunuzdur bana bakarak.değil mi vinçenzo?
içimden gecenleri anlarsın..söyleyemediklerimi duyarsın..bugün senin günün benimse..neyse boşver.

hoşçakal
kıjın...